فکر کردم نکند دغدغه هایم تغییر کرده، اما نه! تغییر نیست بلکه فقط سخت تر شده ام و الکن تر از قبل. می تواند بخاطر محیط کارم و سر و کله زدن با آدم هایی باشد که همه ی زندگیشان پر از درد است و یا بخاطر اینکه به واسطه ی کارم بیش تر از قبل نحوه ی مدیریت این مملکت را لمس کرده ام و خب همین ها کورسوی امیدی را که در من بود خاموش کرده است.
خلاصه که این سکوت شدگی ام و این که دغدغه هایم از حد فکر و گفتگوی درونی پا فراتر نگذاشته و کلمه نمی شوند می تواند شکلی از ناامیدی باشد.
* عنوان از سعدیِ جان
درباره این سایت